prosty stół, krzesła,

w dali miasto, jakieś drzewo. tyle wystarczy,

by zbudować dom, zaprosić gości.

[T. Rudowicz, Złoty Pierścień]

nigdy nie chciałam budować domu. tak naprawdę

wystarczyły mi te dla lalek na dolnej półce szafy. lalki

są posłuszne nie mówią o marzeniach. nie płaczą

dają się przebierać nawet w brzydkie sukienki.

można zrobić im meble z pudełek i obrazy z pocztowych znaczków.

zamiast listów pisać pamiętnik. rozmawiać w osiemnastu językach

wymyślonych jak to miasto które podchodzi pod okna. chrapliwie oddycha

świeci chorym światłem. obcinam lalkom włosy czekam aż odrosną. mam

drzewo. musi wystarczyć. nie zapraszam gości.